در شماره پيشين، پنجره‌اي از فكر برگوشه‌اي از منظر اخلاق نيكوي رسول مطهر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم گشوديم  و از عطر دلاويز سيره آن حضرت در راه رفتن و نظر كردن، مشام جان را معطر ساختيم، و اكنون نظر دقّت بر سيره‌اي ديگر از سنّت حسنه آن مودَّب به اخلاق الله مي‌افكنيم.
سيره آن حضرت در سلام كردن
هر كس را مي‌ديد، به سلام مبادرت مي‌كرد.1
بر اطفال و زنان، سلام مي‌كرد.2
سلام، يكي از نام‌‌هاي مقدس خداوند متعال است.3 ذات مقدّس او از هر عيب و نقص در سلامت است و دوست مي‌دارد بندگانش از قيد و بند عيب‌ها و نقص‌ها رها شوند و به سوي كمال كه سلام و سلامتي از كاستي‌ها است رهسپار شوند؛ در حالي كه سرتاسر حياتشان سلام باشد كه فرمود:

) وَ سلَمٌ عَلَيْهِ يَوْمَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوت وَ يَوْمَ يُبْعَث حَيًّا (4

سلام بر او! روزي كه تولد يافت و روزي كه مي‌ميرد و آن روز كه زنده برانگيخته مي‌شود.

از اين رو، سفير پاك خويش ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ را مبعوث فرمود تا شجره آدميّت را در مكارم اخلاق و فضائل و كمالات به ثمر بنشاند كه فرمود:

بعثت لأتمّم مكارم الأخلاق؛5

مبعوث شدم تا مكارم اخلاق را تمام سازم.

از جمله مكارم اخلاق و فضائل و آداب، افشاء، نشر و گسترش سلام است.

سلام يعني انسان، خود سالم باشد، اعضا و جوارحش از عيوب ظاهري و باطني سالم باشد؛ دستش سالم از جنايت، چشمش سالم از خيانت، زبانش سالم از ناحق گويي و پايش سالم از كج‌روي و تعدّي و تجاوز، و خلاصه به حقيقت و راستي مُسلِم باشد كه فرمود:

المُسْلِم مَنْ سَلِمَ المُسْلِمون مِنْ يدهِ و لسانِهِ6

مسلمان، آن كسي است كه مسلمانان از دست و زبانش در سلامت باشند.

اما بايد دانست كه فرمانرواي كشور تن، قلب است و تا قلبِ انسان، سالم نباشد، سلام و سلامت اعضا ممكن نيست كه «از كوزه همان برون تراود كه در اوست».